Ken je het gevoel dat je zó verliefd bent dat je met jezelf geen raad weet? Dat je de hele dag aan die ander denkt, maar dat die ander om de een of andere reden gewoon onbereikbaar is en zal blijven en je dat ook weet? Maar ja, die verliefdheid is er en die kun je niet zomaar weghalen: liefde is blind en wispelturig. Het overkwam een van de meest getalenteerde schilders die ooit heeft geleefd en zijn verliefdheid had ook nog eens een extra dimensie: zijn geliefde op afstand was namelijk het mooiste meisje van de straat. Wat zeg ik, van de wijk, van de stad, misschien zelfs wel van het land of van heel Europa. Hij was verliefd, niet echt in stilte maar toch ook wel en juist die onbereikbaarheid zorgde ervoor dat hij de allermooiste schilderijen kon maken.
Vandaag, 1 maart 1455, werd hij geboren: Alessandro di Mariano di Vanni Filipepi, later vooral (of eigenlijk alleen maar) bekend onder de naam Sandro Botticelli (een botticello is een tonnetje en die bijnaam kreeg zijn broer omdat dat zo’n dikzak was, dus gaven ze em ook maar meteen aan de niet-corpulente Sandro. Lekker dan). Sandro was een meesterlijk schilder. Zijn stijl is zeer herkenbaar, de zachte tonen, de verfijnde manier van lijnen zetten, de vaste composities: als je ooit een Botticelli in het echt zag (en die kans is best groot als je af en toe een museum aandoet) dat herken je zijn stijl. Maar je herkent ook vast een gezicht: een jonge, blonde, serene schoonheid die steeds maar weer terugkomt. Juist: het is die onbereikbare vrouw uit zijn jeugd, uit zijn stad, uit zijn prille leven in Florence. Het is Simonetta Vespucci Cattaneo: een jonge vrouw uit Genua die trouwde met een neef van de beroemde ontdekkingsreiziger Amerigo Vespucci. En Simonetta was niet een beetje knap: ze was godallejezus mooi. Ze was zo mooi, dat de hele stad stilletjes of soms zelfs minder stilletjes wel een klein beetje verliefd op haar was. De broer van de beroemde Lorenzo de’ Medici, Giuliano, stak het niet onder stoelen of banken en was niks minder dan openlijk knetterverliefd op haar. Botticelli maakte van haar een onbereikbare maar dankbare muze en vereeuwigde haar in talloze werken, waaronder het allerberoemdste: zijn Geboorte van Venus, waarin Simonetta prominent de hoofdrol speelt.
Zoals met alle geweldige liefdesverhalen had ook dit epos een tragisch einde: Simonetta Vespucci was weliswaar reteknap, maar niet immuun voor ziektes. Ze stierf al op 23-jarige leeftijd aan een longontsteking. De stad rouwde en een rouwstoet met zicht op de gestorven Simonetta trok door Florence, met duizenden rouwende, verliefde mensen die haar een laatste groet (en blik) schonken. Botticelli bleef Simonetta gedurende zijn hele leven portretteren, dus ook na haar dood. Als dat geen liefde is…
